Discriminatie is niet normaal

Als witte Nederlander weet ik niet hoe het voelt als je gediscrimineerd wordt om je huidskleur of afkomst of als mensen je niet serieus nemen, met uitzondering van wat flauwe grappen over Limburgers. Ik weet ook niet hoe het voelt als mensen je frustratie en pijn daarover wegwuiven met opmerkingen als ‘dat is toch al lang geleden’, ‘zo erg is het toch ook niet’ of ‘je kan toch wel tegen een grapje?’. Of erger nog: je verwijten dat je in een slachtofferrol kruipt.

Ik weet niet hoe dat allemaal voelt omdat ik dit ook niet meemaak. Wat zou ik doen als dat wel zo was? Hoe zou ik reageren als ik elke keer mijn ID zou moeten laten zien zonder dat daar een reden voor is? Of hoe ik zou reageren als ik weer de discotheek niet in mocht ‘vanwege mijn schoenen’ terwijl mijn witte vrienden met dezelfde schoenen er net wel in mochten? Of als ik niet aan een stageplek kom vanwege mijn naam? Of elke keer weer de pineut ben bij een ‘random’ controle bij de zelfscankassa terwijl mijn witte collega’s me verbaasd aankijken als ik hierover vertel?

Ik zou woest worden. Ik zou het niet pikken.

In zijn wereld is een valse, 'Hollandse' naam gebruiken normaal, zei hij

Maar afgelopen week was ik in gesprek met een groep Turks- en Marokkaans-Nederlandse jongeren. En zij lijken het wel te pikken. Zo vertelde een jongen dat hij als callcenter-agent bewust een ‘Hollandse’ naam gebruikt omdat klanten anders meteen de hoorn opleggen en hij vervolgens zijn target niet haalt. Ik wist niet dat dit überhaupt speelde en schrok van zijn berusting. In zijn wereld is dit normaal, zei hij tegen mij.

In het gesprek met deze jongeren kwamen nog veel meer van dit soort voorbeelden naar boven die voor hen ‘normaal’ zijn geworden. Geen wonder dat het SCP-rapport concludeert dat veel van hen zich niet geaccepteerd voelen in Nederland.

In mijn werk lees ik veelvuldig rapporten en artikelen over uitsluiting en discriminatie. Maar pas door in gesprek te gaan met deze jongeren en te luisteren naar hun verhalen raakt het mij écht. En ben ik daadwerkelijk in staat om me in hem te verplaatsen. Om in te voelen. Net zoals ik het ervoer tijdens het gesprek met Jurenne Hooi. Ik zou iedereen aanraden om het gesprek te durven aan te gaan. Ook als het ongemakkelijk voelt. Ook als het onderwerpen zijn waar we misschien liever niet over praten. Zoals over ons gedeelde slavernijverleden.