‘Je moet zichtbaar blijven en trots, anders ga je terug in de kast’

Morgen gaat Pride Amsterdam officieel van start en volgend weekend is de Botenparade. Ben je er klaar voor?
‘Zo klaar als ik kan zijn! Het is heel veel werk geweest om deze derde Marokkaanse boot voor elkaar te krijgen. Maar wat overheerst, is dat ik trots ben op wat we in korte tijd hebben bereikt. Via crowdfunding hebben we in vijf maanden zo’n zesduizend euro ingezameld. Ik merk steeds opnieuw dat wanneer je zichtbaar bent en je verhaal deelt, er zoveel mensen zijn die je willen steunen, zowel autochtone Nederlanders als Nederlanders met een migratieachtergrond, gays en hetero’s.’

Wat betekent deze Pride-editie voor jou persoonlijk?
‘Ik voel dit jaar nog meer dan tijdens eerdere edities dat ik de vrijheid ga vieren om te zijn wie ik ben. Ik ben trots op mezelf en op wat ik in korte tijd met mijn Pink Marrakech heb kunnen realiseren. We zijn in januari vanuit het niets van start gegaan met een nieuwjaarsborrel en hebben nu al zoveel biculturele LHBT’s in Nederland en daarbuiten bereikt.

Zelf voer ik in 2014 voor het eerst mee op de eerste Marokkaanse boot. Tot op het laatste moment twijfelde ik aan mijn deelname. Ik was zó bang voor wat ik zou losmaken in de gemeenschap en ik was bang om gezien te worden. Uiteindelijk bleek meevaren een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Je weet echt niet wat er gebeurt als je langs al die mensen vaart. Zij hebben geen oordeel, niemand denkt: waar is hij nu mee bezig? Er is alleen maar liefde. Toen ik van die boot afstapte, voelde dat als een nieuw begin. Het heeft me de kracht gegeven om voor het leven te kiezen.’

'Ik merk dat er beetje bij beetje meer openheid in de gemeenschap ontstaat'

Wat hebben de twee eerdere Marokkaanse boten betekent voor de Marokkaans-Nederlandse LHBT-community?
‘Er is een dialoog ontstaan. Sinds de eerste Marokkaanse boot, waarvoor heel veel media-aandacht was, kon de Marokkaans-Nederlandse gemeenschap niet meer om ons heen. Ze moesten wel het gesprek met ons aangaan. Natuurlijk kwam er ook veel bagger los, maar uiteindelijk is het vooral positief geweest. Aan de tientallen verhalen die ik sinds 2014 heb gehoord, merk ik dat er beetje bij beetje meer openheid in de gemeenschap ontstaat. Dat biedt voor biculturele LHBT’s ruimte voor zelfacceptatie.

Ik word zelf vaker uitgenodigd om mijn verhaal te doen. Laatst gaf ik voorlichting op een school en barstten enkele meiden met een hoofddoekje in tranen uit nadat ik hen verteld had over mijn worstelingen. Dat geeft me hoop, die meiden zijn de moeders van de toekomst.’

Al met al lijkt er nog veel werk te verzetten. Uit recent onderzoek komt naar voren dat de acceptatie van seksuele- en genderdiversiteit onder Nederlanders met een migratieachtergrond nog altijd fors moeilijker ligt.
‘We hebben inderdaad nog een hele lange weg te gaan. Er zijn ontzettend veel Marokkaans-Nederlandse jongeren die worstelen met hun geaardheid. Maar ook voor eerdere generaties – en dat wordt weleens vergeten – is het een probleem. De problematiek van die laatste groep blijft grotendeels verborgen. Het gaat om mannen en vrouwen die onder druk van de taboe- en schaamtecultuur voor een heteroseksueel huwelijk met kinderen hebben gekozen, maar ondertussen nooit zichzelf kunnen zijn.’

Foto: Rinske Bijl

Wat maakt dat voor Marrokaans-Nederlandse LHBT’s zo lastig? 
‘De Marokkaanse cultuur is geen praatcultuur en ook het islamitische geloof zorgt ervoor dat het moeilijk is om geaccepteerd te worden en jezelf te accepteren. Verstoten worden door je familie of gedwongen uithuwelijking is geen uitzondering. Ook mishandeling komt voor. Je hoeft maar één gestoorde broer te hebben die je alle hoeken van de kamer laat zien.

Zelf heb ik vanaf mijn tiende geworsteld met schuldgevoelens, vooral richting mijn moeder en mijn geloof. Ik ging heel veel bidden en om vergiffenis vragen. Ik was me er sterk van bewust dat over mijn gevoelens spreken geen optie was. Onder druk van mijn familie was een verloving met een vrouw dichtbij, maar uiteindelijk heb ik de kracht gevonden om uit de kast te komen en te breken met mijn dubbelleven.’

'De jongeren die mij benaderen, zal ik nooit maar dan ook nooit adviseren om zomaar uit de kast te komen'

Nu help je anderen daarmee.
‘Ik ben Pink Marrakech begonnen omdat ik iedereen die dezelfde worsteling doormaakt als ik destijds heb meegemaakt, wil helpen. Ik wil zowel online - met een besloten Facebook-groep - als offline - met uitjes en evenementen - een veilige omgeving creëren waar mensen zichzelf kunnen zijn zonder dat er geoordeeld wordt over hun seksuele voorkeur. Ik heb er 25 jaar over gedaan om mezelf te kunnen zijn en gun iedereen hetzelfde geluk dat ik nu ervaar.

De andere kant van die medaille is dat ik voor ik dat geluk offers heb moeten brengen. Met mijn moeder, mijn broer en twee van mijn vier zussen heb ik geen contact meer. De jongeren die mij veelvuldig benaderen, zal ik daarom nooit maar dan ook nooit adviseren om zomaar uit de kast te komen. In plaats daarvan raad ik hen aan om zich snel mogelijk in te schrijven voor een woning en hun studie af te ronden, zodat ze wanneer dat nodig is een veilige plek voor henzelf hebben en financieel onafhankelijk kunnen zijn.’

Het coming out-proces van biculturele LHBT’s is ook anders, blijkt uit onderzoek.
‘Omdat het binnen hun families minder vanzelfsprekend is dat iemands geaardheid uiteindelijk wordt geaccepteerd, is het zeer de vraag of een coming out altijd gewenst is. Hulpverleners sturen daar vaak op aan, maar voor sommige biculturele LHBT’s is een middenweg soms realistischer en meer gewenst. Zij leven hun eigen leven in een andere stad en zijn nog steeds welkom bij hun familie zolang er niet over de homoseksualiteit wordt gesproken.

Het is zo belangrijk dat er meer aandacht komt voor de specifieke situatie waarmee deze mensen worstelen. Ik merk telkens opnieuw dat er binnen de Marokkaans-Nederlandse LHBT-gemeenschap grote behoefte is aan hulpverleners met dezelfde achtergrond. Ik hoop dat de overheid daar meer werk van gaat maken.’

Wat hoop je dat de toekomst brengt?
‘Ik zou willen dat biculturele LHBT’s net als iedereen gewoon lekker mogen en kunnen zijn wie ze zijn en dat het voor ons ook mogelijk wordt om trots met onze partner op bezoek te gaan bij familieleden. Het is mijn hoop en mijn droom dat de directe familie van biculturele LHBTQI hen omarmen en onvoorwaardelijke liefde geven, waardoor de rest van de gemeenschap niet eens meer de kans heeft om hen uit te sluiten.

Onlangs kreeg ik een mail van een Marokkaans-Nederlandse moeder, een dame van in de veertig wiens zoon haar twee weken eerder verteld had dat hij op jongens viel. De vrouw wilde hulp voor haar zoon en wilde zelf graag in contact komen met Marokkaans-Nederlandse moeders die in dezelfde situatie zitten. Toen ik het mailtje binnenkreeg, dacht ik: gebeurt dit echt?

Steeds meer mensen durven hun verhaal te vertellen en zichtbaar te zijn. Dat is waar de Pride voor mij over gaat. Zichtbaar zijn en trots én dat blijven, want anders ga je terug in de kast.’

Voor meer informatie over Pink Marrakech: pinkmarrakech@gmail.com