‘Mensen uit hokjes trekken: dat vormde de motivatie voor de start van Assadaaka’
Ahmed El Mesri startte bijna dertig jaar geleden met Stichting Assadaaka Community en hij is er nog steeds dag in dag uit, bijna 24/7 met hart en ziel mee bezig. Maar allang niet meer alleen. In het KIS magazine 'Omkijken naar elkaar' vertelt hij over zijn burgerinitiatief en zijn motivatie om hiermee te starten.
‘We organiseren 100 bijeenkomsten per jaar, met zo’n 200 vrijwilligers. Wij zitten in Amsterdam-Oost, maar trekken mensen uit de hele stad. Ook van buiten de stad ben je bij ons altijd welkom.’ En Assadaaka krijgt steeds vaker buitenlandse gasten. ‘Die hebben gehoord over onze Assadaaka-methode en komen nieuwsgierig een kijkje nemen. Uit Canada, Amerika, Frankrijk en Engeland. Als dat gebeurt, als je die erkenning krijgt, dan geeft dat ongelooflijk veel kracht om verder te gaan’, zegt hij trots.
Assadaaka is het Arabische woord voor vriendschap. Onder vrienden - binnen de Community - is alles bespreekbaar, help en steun je elkaar. Luister je, adviseer je, feest en rouw je samen. Assadaaka is een informele zorg- en welzijnsorganisatie. Kernactiviteiten zijn Nederlandse taalles, een sociaal spreekuur, lotgenotengroepen en ontmoetings- en ontwikkelactiviteiten. De stichting verbindt kwetsbare en sterke bewoners met diverse culturele achtergronden, maakt bewoners zelfredzaam, maar brengt hen indien nodig ook in contact met de reguliere zorg en andere hulpverlenende instanties.
Assadaaka is het Arabische woord voor vriendschap
Ervaringsdeskundigen
‘Je hoort veel instanties klagen dat ze bepaalde groepen in bepaalde wijken niet kunnen bereiken. Wij hoeven daar ons best niet voor te doen. Mensen weten ons te vinden. Ze komen met hun hulpvraag, wij koppelen hen aan ervaringsdeskundigen’, zegt Ahmed die ook ziet dat veel organisaties de mond vol hebben over wat ze doen op het gebied van laagdrempeligheid. ‘Dat is niet alleen dat je ergens met je rolstoel naar binnen kunt, maar ook dat je je er welkom voelt. Gezien en gehoord wordt, je begrepen voelt. Dat is toegankelijkheid in haar totaliteit. Dat ontbreekt bij veel organisaties.’
Ahmed kwam als gastarbeider naar Nederland en was vast van plan na een paar jaar weer terug te gaan. Tot hij een ongeluk kreeg, in een rolstoel terecht kwam en daarmee zijn toekomstplannen in duigen vielen. ‘Ik was op doorreis, nooit van plan hier te blijven. Maar mijn ongeval heeft mij hier achtergelaten.’ Revaliderend, plannen makend voor de toekomst, zag hij wat er ‘mis ging’ met zijn generatie migranten en hun kinderen. Velen van hen dachten hier kort te blijven, maar voor steeds meer mensen werd teruggaan steeds minder een optie. ‘Ik zag al die hokjes. Met Turken, Marokkanen, Chinezen. Wij leven met 17 miljoen mensen op een klein stukje aarde. Nederland is eigenlijk geen land, maar meer een grote stad. Maar ik zag overal versnippering.’
Ik word nooit een kaaskop, maar dit is wel mijn land. Ik ben een Nederlander
Verstikkend
Die hokjes voelden voor hem heel verstikkend. Hij wilde - toen hij besefte dat zijn toekomst in Nederland lag - niet vanaf de zijkant toekijken, maar meedoen. ’Ik word nooit een kaaskop, maar dit is wel mijn land. Ik ben een Nederlander. Ik participeer, met behoud van mijn eigen identiteit.’ De versnippering tegengaan, iets willen bijdragen, mensen uit hokjes trekken: dat vormde de motivatie voor de start van Assadaaka Community.
De hokjes situeerden zich aan de zijlijn, Assadaaka is superdivers (‘en niet alleen in woord, ook in daad’) en staat - in contact met de omgeving, met de reguliere dienstverlening - middenin de samenleving. En heel soms, als er weer buitenlandse pottenkijkers op bezoek zijn, voelt Ahmed El Mesri zich even het middelpunt van de wereld.
Foto door Negin Zendegani
Meer informatie?Neem contact op met:
Jeroen Vlug
