'Activisme? Alleen als het uitkomt'

Activisme. Een containerbegrip voor activiteiten die bijdragen aan een betere wereld. Een vlees- en alcoholvrij dieet, een Geert Wilders- en Zwarte Pietvrije maatschappij, een hetero- en homovrije samenleving, geen vluchtelingenproblematiek en een ozonlaag zonder gaten. Een wereld zonder terrorisme, oorlog, milieuvervuiling, rokers. Noem het maar op, of mensen maken zich er hard voor.

Blog
Algemeen
Lijkt tijdrovend, maar niets is minder waar. Je hoeft er tegenwoordig niet eens meer je bed voor uit. Instant activisme. We willen van maatschappelijke relevantie zijn, zolang er maar geen druppeltje zweet bij komt kijken. Generatie Y, waar ikzelf ook onder val, is lui. Ik ben een luie activist. Ik wil alles en ik wil het NU.
 
Een Franse vlag als Facebookfoto toont onze bijdrage aan een veiligere wereld, tweeten over de plastic soep die de Noordzee tegenwoordig is en een selfie tijdens een collecte voor het Rode Kruis of de plaatselijke zwarte kattenopvang. Hier graag uw handtekening en op de stippeltjes uw bijdrage invullen. Bedankt, u mag verder naar een voldaan, braaf en jaloersmakend relevant leven.
Uw bijdrage aan een betere wereld is opgemerkt. U kunt met een gerust hart gaan slapen, want u bent nu officieel een activist. Dat was een eitje!
​Maak een keus, kies een doel en zet je daar volledig voor in
Activisme. We flirten ermee, gebruiken het in ons eigenbelang en laten het links liggen als we er even genoeg van hebben. Een kneedbaar concept, waarvan we de ware definitie allang vergeten zijn.
 
Een term waar iedereen zijn eigen invulling aan geeft. We hebben allemaal een zekere hang naar activisme. Online verspreidt het zich als een besmettelijk virus waarmee mijn hele generatie besmet lijkt te zijn. Het is de taart waarvan iedereen wil snoepen. ‘Want dat staat zo lekker interessant.’

Lef hebben

Nergens op mijn tijdlijn is een nieuwe Nelson Mandela te bekennen. Of een jonge Rosa Parks, de vrouw die haar leven riskeerde toen zij weigerde om van haar zitplaats, in het voor blanken gereserveerde deel van een bus, op te staan.
 
Of een kersverse Tankman. De anonieme man die internationaal bekend werd toen hij in 1989 bij het Plein van de Hemelse Vrede in Peking een colonne tanks de weg versperde. Dat is pas lef hebben. Echt activisme kost tijd. Net zoals echt koken. Met een magnetronmaaltijd kun je ook je honger stillen, maar het is toch iets anders.

Schijnactivisme

Begrijp me niet verkeerd. Ikzelf ben ook niet bereid om te sterven voor een betere wereld. Ook ik zit liever niet jarenlang opgesloten in een hok van één bij één. En ja, ook ik post de foto’s van de plaatselijke zwarte kattenopvang om mijn gemoedstoestand te sussen. Waar ik mij echter vooral over verbaas, en zelfs voor schaam, is het gebrek aan moed en lef van mijn generatie.
 
Een generatie die gezegend is met een veilige jeugd, educatie binnen handbereik heeft en over een digitaal platform beschikt waarmee we de hele wereld binnen een nanoseconde kunnen bereiken.
 
We zijn allemaal zo lekker actief bezig, maar ik noem het liever schijnactivisme. Een maniertje om een schouderklopje te krijgen van de maatschappij. Of selectief activisme. Welke goede doelen maken de meeste indruk op mijn vrienden en collega’s? Wat springt er uit op mijn cv? Welke daden leveren mij de meeste likes en reacties op?
 
We willen allemaal een activist zijn. We hebben allemaal een idee van hoe de ideale wereld, onze utopie, eruit hoort te zien. We voelen allemaal de drang iets bij te dragen aan een betere wereld. ‘Ik wil iets betekenen. Ik wil actief iets bijdragen aan de toekomst, zolang ik er zelf maar geen schade van ondervind.’

Voor een betere wereld

Waar is het fout gegaan? Ergens tussen de opkomst van Internet en de deelfunctie op Facebook zijn we voor het gemak gegaan. We zijn verwend, kunnen met één klik onze bijdrage aan de wereld tonen. We willen best even luisteren naar die lui van Greenpeace, maar niet te lang.
 
Een tientje per maand naar Stichting Vluchteling? Geen probleem, maar niet meer hoor. ‘Ik zit zelf OOK nogal krap deze maand.’ Wederom, ook ik maak mij hier schuldig aan, laten we dat vooropstellen.
​We flirten ermee, gebruiken het in ons eigenbelang en laten het links liggen als we er even genoeg van hebben
Daarom roep ik mijn mede Y-ers om op te staan. Op te staan voor een betere wereld. Onze bek open te trekken wanneer het echt moet en in hemelsnaam geen berichten meer te posten over situaties waar we niets van weten.
 
Onderwerpen waar we ons alleen maar mee bezighouden ‘omdat het zo lekker interessant staat.’ Maak een keus. Kies een doel en zet je daar volledig voor in.
 
Of kom er voor uit dat je even geen zin hebt in dat actieve gedoe en neigt naar een marathonsessie van Friends. Even goede vrienden, maar post er in hemelsnaam niets over. Daar maken we de wereld, en mijn tijdlijn, weer een beetje beter mee. Eitje toch?
 
Dit artikel verscheen eerder op www.800woorden.nl