Dag tegen LHBTI-discriminatie in tijden van corona
Ik lig in bed na wéér een dag thuiswerken. Al twee maanden worden de dagen aaneengeregen door vrijwel dezelfde elementen: koffie en ontbijt, een laptop, een wandeling, virtuele meetings, boterhammen en nog meer koffie, nog een wandeling en op z’n tijd ontmoetingen met vrienden op afstand. De liefde die ik voel voor mijn vrienden is nog steeds dezelfde, maar de uiting hiervan is drastisch veranderd. Ik mis hun knuffels, ik mis mijn hand op iemands schouder kunnen leggen, ik mis tegen elkaar aan vallen van het lachen. En op z’n tijd mis ik zelfs het opbotsen tegen een onbekende op straat. Ik hoor het van meer mensen om me heen: de afwezigheid van aanraking doet wat met ons. Nog nooit was ik me er zo van bewust hoe belangrijk en vanzelfsprekend fysiek contact is voor mij. Een oerbehoefte die al tijden onbevredigd is. Kortom, we hebben huidhonger (Volkskrant, 17 april jl, 'Een aanraking is een eerste levensbehoefte').
Ik lig in bed en sluit m’n ogen. Ik neem mezelf mee naar vorig jaar rond deze tijd: het begin van een veelbelovende zomer. Begin juni vierde ik Pride in Utrecht. Ik denk aan hoe ik in een drukke massa mijn weg vind door een door regenboogkleuren overgoten stad. Hoe ik op mijn tenen stond om iets van de boten te kunnen zien die trots voorbij varen. Het heerlijke gevoel van me langzaam laten meevoeren door alle blije mensen in te kleine straten. Wapperen met de vlag. Kippenvel bij de speeches op podia. En vooral dansen met vrienden en onbekenden. Dansen tot het koud en laat is. Dit alles ademt voor mij maar één woord: samen.
De liefde die ik voel voor mijn vrienden is nog steeds dezelfde, maar de uiting hiervan is drastisch veranderd
Afgelast
Dit jaar zijn alle evenementen afgelast, ik heb ineens een lege agenda en een zomer als nooit tevoren. Op het moment dat ik deze blog schrijf zou ik eigenlijk in Marokko moeten zitten. Begin juni zou ik de zomer inluiden met mijn eerste festival en het begin van Pride in Nederland. Een Pride voelt nog steeds noodzakelijk om te vieren, denk maar aan het nieuws van een maand geleden. Twee mannen die een relatie met elkaar hebben werden uitgescholden en bespuugd op straat in Amsterdam. Het was niet de eerste keer dat ze deze discriminatie en uiting van haat mee maakten en ze zijn helaas ook niet de enigen. Het is maar één voorbeeld uit velen, zoals Luc Lauwers vorig jaar liet zien.
Dansen met vrienden en onbekenden. Dansen tot het koud en laat is. Dit alles ademt voor mij maar één woord: samen
Een dag als vandaag - 17 mei Internationale dag tegen Homofobie en Transfobie - mag niet ongestoord voorbij gaan. Het is al sinds 2004 een dag waarop er wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor geweld en discriminatie tegen LHBTI-personen en alle andere personen met een diverse seksuele oriëntatie, genderidentiteit of -expressie en sekse karakteristieken. Op 17 mei (de dag waarop in 1990 de World Health Organisation homoseksualiteit niet meer als een mentale ziekte zag) komen mensen in meer dan 130 landen samen. Om een vuist te maken tegen geweld dat hen of hun naasten is aangedaan, zich uit te spreken tegen discriminatie waar LHBTI-personen nog dagelijks mee te maken krijgen, elkaar te ondersteunen en liefde te geven. En om niet te vergeten dat je samen sterk staat, en liefde ons verbindt.
Verbonden in tijden van fysieke afstand
Net als Pride, is deze dag er een die gaat over herdenken, trots zijn en je uitspreken tegen geweld en haat. Dat is in deze tijden van corona nog steeds net zo belangrijk als altijd. Maar hoe doe je dat wanneer je fysiek niet samen kunt komen? Hoe doe je dat wanneer je niet met een grote massa de vlag kunt hijsen, uit trots en uit noodzaak dat zelfbeschikking niet vanzelfsprekend is?
Op de website van de organisatoren van 17 mei, staat terecht dat fysieke afstand geen sociale afstand hoeft te betekenen. In deze tijden – waarin we zoveel mogelijk thuis moeten blijven – is het belangrijk om ons verbonden te voelen. Op de website staan tips over hoe je online verbonden kunt blijven. Specifiek voor vandaag, maar eigenlijk elke dag. Er zijn crowdfundings die je kunt steunen voor LHBTI-personen die in kwetsbare posities verkeren en nog harder geraakt worden door COVID-19. Ook zijn er virtuele kerkbijeenkomsten, pubquizzen en dansfeesten. De kernboodschap: spreek je uit tegen discriminatie en haat en wees trots op wie je bent. Dat kunnen en moeten we - ook nu - gewoon doen.
En vooral, vier het. Vier dat je bent wie je bent, dat je mag zijn wie je bent en dat je daar trots op kunt zijn
Dus ik zou zeggen, gooi die regenboogvlag over het balkon, uit je op sociale media tegen discriminatie en geweld tegen LHBTI-personen, bel je (groot)ouders om te vertellen waarom dit nog steeds belangrijk is (‘Ja mam, ook vandaag de dag nog’) of bel iemand op die het moeilijk heeft en zeg: ‘je bent niet alleen’. En vooral, vier het. Vier dat je bent wie je bent, dat je mag zijn wie je bent en dat je daar trots op kunt zijn. En proost, op de hoop dat we elkaar snel weer in de armen mogen sluiten.
Meer informatie?Neem contact op met:
Ymke Kelders
