De strijd tegen zelfvernietiging

‘Ik ben in de war en weet niet meer wat ik moet doen en of ik iets moet doen’, hoor ik de laatste tijd regelmatig in mijn omgeving. Wat zijn mijn opties? Heb ik überhaupt opties?   

Moskeebedreigingen en aanslagen

Het zien van het zorgelijke nieuws dat moskeeën bedreigd worden, brengt mij terug naar vijftien jaar geleden, toen ik moskeebestuurder werd van de moskee Ihlas in Geleen. Het brengt mij terug naar de tijd dat ik een maand lang niet heb kunnen slapen, omdat islamitische basisscholen en moskeeën in brand werden gestoken. Bij het schrijven van dit stuk, zijn er aanslagen gepleegd in Brussel. Denk maar niet dat dit mij minder verontrust, omdat ik moslim ben. Ook ik voel dezelfde angsten, boosheid, hopeloosheid, verwarring en heel veel verdriet. Verdriet om de doden en de families die hun dierbaren moeten begraven. Stel mij alsjeblieft niet de vraag wat ik van de aanslagen vind. Deze vraag beangstigt mij alleen maar meer. Het geeft mij het gevoel dat ik de terroristen steun, terwijl ik net als jij bang ben voor mijn eigen leven.

Mijn voortuin staat in brand

Na jarenlang in verschillende functies mij te hebben bezig gehouden met het maatschappelijk debat, na jaar in, jaar uit dezelfde vragen van journalisten te hebben moeten beantwoorden, zonder dat de mensen veranderden of de spanningen minder werden, had ik besloten om te focussen op mijn eigen leven. Tijd voor de liefde van mijn leven en investering in mijn werk. Intussen hebben we een prachtige zoon van bijna 1 jaar. Wat elke moeder kan beamen en zal herkennen, is de angst voor de buitenwereld en je kind willen beschermen tegen al het kwaad. Ik wil hem alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten. Ik wilde afstand nemen van het maatschappelijk debat, maar het debat verlaat mij niet. De onrechtvaardigheid in de wereld kan ik niet stilzwijgend aanzien. Ik kan niet in mijn pseudo veilige huis blijven en mijn oren en ogen sluiten voor wat er gaande is. Al zou ik met mijn kopje thee in de achtertuin zitten, genieten van de rust en zon, de wereld in mijn ‘voortuin’ staat in brand.

Het Nederland van mijn zoon

Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Wat wil Nederland van mij? Mijn geloof is niet iets wat ik uit mijn hart kan rukken en weg kan gooien. Het zit in elke cel van mij. Het zorgt er juist voor dat ik de hoop niet verlies en door wil gaan met de strijd. De strijd tegen zelfvernietiging. Dat is waar Nederland nu namelijk mee bezig is. Wij dreigen met ons superioriteitsdenken de afgrond in te storten. Hoe wil ik dat mijn zoon zich mij later herinnerd? Wat voor Nederland wil ik hem nalaten? Een land vol haat en achterdocht? Wat wil ik mijn zoon meegeven?

Een brandende wereld kan alleen maar geblust worden als we ons hoofd koel houden en boven alles staan

Verzonken in mijn eigen gedachten, starend naar de blauwe lucht, zucht ik diep. Laat ik nu maar luisteren naar mijn eigen woorden. Het leven is te kort om te leven in de onzekere toekomst of het verleden met mooie en vreselijke herinneringen. Laat ik dankbaar zijn dat ik gezond ben, een liefdevolle man, zoon, familie en vrienden heb, een dak boven mijn hoofd en brood op de plank heb én werk waarin ik iets voor de maatschappij terug kan doen. Wat kan een mens zich meer wensen? Een betere wereld begint tenslotte bij mijzelf. Dát wil ik meegeven aan mijn zoon. Dat hij weet dat als wij een wereld willen, waarin wederzijdse erkenning en acceptatie voorop staat, hij dat eerst zelf in daden moet laten zien. Hem leren zich te verplaatsen in de ander en de ander niets aandoen waarvan hij zelf ook niet zou willen dat hem aangedaan zou worden. Respect van anderen willen, betekent: zelf eerst respect hebben.

Een brandende wereld kan alleen maar geblust worden als we ons hoofd koel houden en boven alles staan. Laat ik maar beginnen in mijn eigen gezin, familie, vrienden en buren met het nader tot elkaar komen.

Ik vraag u, denk niet in hokjes. Stop elkaar niet in hokjes.
Ik vraag u, laten we samen een coalitie tegen terreur vormen.
Ik vraag u, verbinding is sterker dan verdeeldheid.

Deze vragen zal ik wél blijven stellen en daar nooit mee stoppen totdat het een mantra van ons allen is geworden.

Ik ga naar mijn buurvrouw en nodig haar uit om samen een bakkie te doen en het zelfgemaakte taartje te delen.