De vluchteling in de trein

Niet dat we aan de praat raakten, maar ik zag hoe verdriet over het hele lijf van de Oekraïense vrouw heerste en wist dat ze vandaag nog was gearriveerd in Nederland. Ze had lange, magere vingers waarmee ze op haar telefoon namen zocht die haar misschien konden troosten. Er nam eens iemand op, de stem van de vrouw in de trein groef in een voor mij vreemde taal naar goed nieuws.

Blog
Vluchtelingen

Gouda lag inmiddels achter ons. Op een gegeven moment verloor ze het gevecht tegen de tranen. Ze stond niet toe dat die over haar wangen rolden en veegde die af met een zakdoek. De vluchteling in de trein was lang, sierlijk en was als het water van rivieren die aan de basis staan van ons bestaan.

Zo nu en dan hief ik mijn hoofd van mijn telefoon op, wierp een korte blik op mijn medereiziger die dus op het water van de rivieren lijkt en bedacht dat zowat in alle beschavingen het water symbool staat voor het leven. Water staat aan de basis van ons wezen en het is daarom niet vreemd dat het in veel culturen ook de allegorie is voor vrouwelijkheid. Denk aan de talloze verhalen over de nimfen en de zeemeerminnen. Ik zat tegenover de Oekraïense vrouw in de trein, zag hoe ze ondanks de onmogelijke last op haar schouders niet bezweek en besloot dat in deze eeuw van de vluchtelingenstromen het onafgebroken stromende water van de rivieren het meest op de vluchteling lijkt.   

In ons tijdperk dat getekend is door de vluchtelingenstromen is de vluchteling het product van zijn vervuilende, moordende, vernietigende soortgenoot

Ik moest aan de tijd denken dat ik door India trok en dat Varanasi het hoogtepunt bleek van de reis. Daar had ik gezien hoe duizenden mensen zich in het water van de Ganges wasten omdat hun religie zegt dat het water van die rivier het lichaam verschoont van de zondes. Ganges, een rivier die in de Himalaya in al haar puurheid aan de oppervlakte verschijnt om een kronkelende route van zo’n drie duizend kilometer af te leggen alvorens in de oceaan te eindigen. Als dat prachtige water Varanasi heeft bereikt is hij allang niet meer de rivier van de bergen. De mens heeft namelijk de rivier als de afvoerput gebruikt voor haar chemische afval van de fabrieken, voor haar plastic en voor al het landbouwgif. In Varanasi baden de pelgrims dus in de viezigheid en in bacterie.  

Is de hele mensheid anders dan die Indiërs die zich in vieze wateren wassen? In ons tijdperk dat getekend is door de vluchtelingenstromen is de vluchteling het product van zijn vervuilende, moordende, vernietigende soortgenoot en legt net als de rivieren van zijn of haar moederland kronkelende routes af om de mensen die nog in vrede leven te laten zien wat het gif van de mensen met de wereld heeft gedaan.     

Ik keek naar de schone Oekraïense in de trein en wist zeker dat de rivier Dnjepr, die haar moederland doorkruist, net zo sereen moet zijn als deze treurende dame

Terwijl de Oekraïense vrouw op haar horloge keek en blijkbaar niet kon wachten om in Rotterdam te arriveren, dacht ik ook aan de Griekse filosoof Thales. Die had een paar duizend jaar voor Jezus al het hoofd gebroken over wat de bron van het leven is. In tegenstelling tot zijn tijdgenoten, die in alle overtuiging dachten dat de Goden alles hadden gecreëerd, opperde Thales dat het water de bron van alles was. Had de man niet gelijk en zijn de dorpen, steden, de beschavingen niet aan de oevers van de rivieren verrezen?

Beschavingen die nu, in de eenentwintigste eeuw nog wel, vrouwen en kinderen wegrukken van de steden die aan die wateren liggen. Ik keek naar de schone Oekraïense in de trein en wist zeker dat de rivier Dnjepr, die haar moederland doorkruist, net zo sereen moet zijn als deze treurende dame. De rivier die de laatste tijd de gebeurtenissen in Kiev heeft gezien. Nooit meer de blik van de onschuld in de rivier en in de ogen van de vluchteling.      

We kwamen aan in Rotterdam. Ik hield de Oekraïense in de gaten om in het geval ze hulp nodig had in haar buurt te zijn. Ze kwam me vragen waar de vrijwilligers zijn die op het station vluchtelingen opvangen. We gingen toen samen zoeken. Ik dacht aan Thales en was blij dat de man al zolang dood is. Het water dat hij als de bron van het bestaan zag hebben we allang vervuild. Hij heeft het gelukkig niet hoeven meemaken.    

Foto: ANP/Rob Engelaar - Oekraïense vluchtelingen die wensballonnen oplaten

icon_alert Op dit platform stelt KIS derden in de gelegenheid hun kennis en opinie te delen. Externe bijdragen geven niet noodzakelijkerwijs de visie van KIS over betreffend onderwerpen weer.

Meer informatie?Neem contact op met:

Erdal Balci

Afbeelding