Helaas kent ons ons nog niet voldoende om ons binnen te laten

Twee maanden lang bleef ik mijn e-mail checken, maar geen reactie. Het laatste wat hij zei was: ‘Ah, maak je niet druk man. Iemand met jouw kwaliteiten is zo aan het werk!’. Ik was het wachten zat en belde hem op.

Blog
Discriminatie

Het gesprek begon wat ongemakkelijk. Ik vroeg hem waarom ik geen aanbod kreeg en of hij mij vergeten was. Hij zei: ‘Ik heb je zo vaak voorgesteld aan potentiële werkgevers. Elke keer werd je cv eruit gehaald vanwege je naam. Ze keken niet eens naar je cv, man. Ik kan helaas weinig voor je doen.’

Goede moed

Dit gebeurt één keer, denk je. Waar maak ik me druk om. Ik heb vaker gehoord van discriminatie op de arbeidsmarkt, maar het was altijd een ver-van-mijn-bed-show. Niet iets waar ik mij druk om hoefde te maken. Al mijn tijd en energie stak ik als jonge Marokkaanse Nederlander in mijn studie. Ik studeerde in de Randstad, maar oorspronkelijk kom ik uit het zuiden van Nederland. Uit Limburg.

Elke keer werd mijn cv eruit gehaald vanwege mijn naam, ze keken er niet eens naar

Al was het erg leuk om in de Randstad te wonen, kon ik er toch niet goed aarden. Ik woonde liever bij familie en vrienden in de buurt. Dus ging ik terug naar het zuiden! Vanaf jonge leeftijd was ik al geïnteresseerd in sociale en politieke kwesties en volgde een studie die bij die interesse paste.

En met goede moed en vol overgave solliciteerde ik op functies binnen gemeenten. Ik dacht, kom maar op met die droombaan! Maar al snel kwam de ene na de andere afwijzing binnen. Totaal niet beargumenteerd, maar gewoon via een standaard e-mail waarin stond dat ik helaas niet was uitgekozen omdat ik onvoldoende aansloot met de functie óf omdat zij simpelweg voor andere kandidaten hadden gekozen. Je kent het wel.

Eigenwaarde

Oké, kan gebeuren. Mijn motivatie-tank zat nog helemaal vol dus ik solliciteerde vrolijk verder. Op een gegeven moment was ik elke dag aan het solliciteren en realiseerde ik me dat ik alleen maar afwijzingen terugkreeg. Vreemd! Er gingen maanden voorbij van afwijzingen en ik schreef me in bij recruiters om te kijken of zij mij verder konden helpen. Met hernieuwde moed ging ik op gesprek bij hen in chique kantoorpanden.

Ik werd hartelijk ontvangen en na het bespreken van mijn cv werd ik gerustgesteld dat het vinden van een leuke baan een makkie zou zijn voor iemand met mijn kwaliteiten en opleiding. Mijn eigenwaarde steeg en ik ging blij naar huis. Ik begon me weer in te lezen in de meest actuele vakliteratuur zodat ik gerust de sollicitatiegesprekken in kon gaan.

Een naam?! Is dat nou het probleem? Ik ben in Nederland geboren en getogen

Weken gingen voorbij, maar ik hoorde niets. Dus ik nam contact op met een van de recruiters. Het was een jongen van allochtone afkomst en ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Hij vertelde me dat gemeenten mijn cv er op voorbaat al uithaalden vanwege mijn naam die op de voorkant stond. Ik geloofde niet wat ik hoorde.

Automatisch ging ik mezelf verdedigen: ‘Maar ik ben toch in Nederland geboren en getogen? Ik heb toch gestudeerd?’. Dan krijg je even een klap, want het is iets wat buiten je vermogen ligt. Een naam?! Is dat nou het probleem?! Ik dacht terug aan alle afwijzingen die ik eerder had gekregen. Was dit al die tijd de reden geweest? Is het hebben van een Marokkaanse naam een vloek?!

Zijn soort

Ik voelde me neerslachtig en minderwaardig. Om dit gevoel tegen te gaan zocht ik naar vrijwilligerswerk. Ik had een leuk idee en pitchte dit bij de lokale woningbouw. Ze waren enthousiast en ik schreef een compleet plan. Een van mijn contactpersonen vroeg waarom ik dit eigenlijk deed en vond het vreemd dat iemand met een universitair diploma langzamerhand fulltime vrijwilligerswerk begon te doen.

Leuk cv, maar zijn soort komt er bij ons niet in

Ik legde uit dat ik moeite had met het vinden van een baan en hij bood zijn hulp aan. Hij stuurde mijn cv rond binnen zijn netwerk en ging ervan uit dat ik wel een positieve reactie zou ontvangen. Twee weken later vertelde hij mij over de reacties die hij terugkreeg: ‘Leuk cv, maar zijn soort komt er bij ons niet in.’ en ‘Hij kan het beter in de Randstad proberen, daar komt zijn soort makkelijker aan een baan.’

Gratis

Wauw...ik kon niet geloven wat ik hoorde! Ook hij vond het triest, maar tegelijkertijd had hij een blik van ‘Tja, het is nu eenmaal zo. Kan er weinig aan veranderen.’

Ik weigerde om te geloven dat ik nergens aan de slag kon. Op een dag maakte ik een lijst van letterlijk alle gemeenten in de regio en stuurde elk van hen apart een brief met mijn cv en motivatie. Ik schreef er soms zelfs bij dat ik het gratis wilde doen om zo ervaring op te doen. Ik dacht, grote kans dat minimaal één van de ongeveer twintig gemeenten zal reageren. Van enkele gemeenten kreeg ik drie maanden later pas een afwijzing en soms hoorde ik helemaal niets.

Maar ik moest verder…dus ik focuste me weer op vrijwilligerswerk om bezig te blijven en mijn cv uit te breiden. Ik ging fulltime als juridisch medewerker (vrijwilliger) aan de slag bij een vluchtelingenorganisatie. Zo gingen er acht maanden voorbij.

Wat doe je hier?

Drie jaar verder. Een betaalde baan zat er niet in en op mijn aanbod om gratis te werken werd niet gereageerd. Ik besloot om gemeenten te benaderen om als trainee aan de slag te gaan, maar helaas kwam daar ook geen respons op. Ik was het zat en stuurde een wethouder een brief en legde daarin uit dat ik dolgraag aan de slag wilde, maar nergens een kans kreeg.

Ik voel me net zoveel Nederlander als ieder ander

De wethouder bood mij een plek aan binnen de gemeente om ervaring op te doen. Op dag één had ik een gesprek met een van mijn leidinggevenden: ‘Wat heeft iemand als jij hier te zoeken? Wat doe je hier?’ Ik vroeg wat er mee bedoeld werd aangezien ik qua kwalificaties precies aan de eisen voldeed. De reactie was: ‘Nee, jij’.

Voorzichtig vroeg ik hem of hij doelde op mijn afkomst. Hij keek mij recht in de ogen aan voor een aantal seconden en zei niets. Ik dacht: ‘Nee hè, daar gaan we weer’. Een jaar later hield het helaas op en met de opgedane ervaring kom ik vast wel aan een andere baan, dacht ik.

Maanden solliciteren gingen voorbij en noodgedwongen ging ik aan de slag bij een callcenter. Daar vond men het vreemd dat ik daar wil werken. ‘Hoor jij niet op een ander niveau te werken?’ is iets dat ik vaak te horen kreeg. Ondertussen reageerde ik volop op vacatures bij gemeenten en bleef standaardreacties ontvangen dat mijn profiel onvoldoende aansloot op de vacature. Blijkbaar sluit een beleidsstudie niet aan bij een functie als beleidsmedewerker. Vreemd hè.

Ons kent ons (nog niet)

Op het moment zit ik zonder werk. Grappig, want er is de laatste jaren veel veranderd binnen gemeenten en er is vraag naar moderne en geschoolde beleidsmedewerkers. Maar ik heb mezelf vaak aangeboden. Een leuke baan buiten de gemeente is waar ik me nu op richt en er lopen al wat gesprekken.

Ik heb er inmiddels vrede mee. Ik heb ondervonden dat de gemeenten in het zuiden op dit moment geen wereld is voor een jonge Marokkaanse Nederlander. Het zuiden blijkt een bolwerk van ons kent ons. En helaas kent ons óns nog niet voldoende om óns binnen te laten.

Vreemd dat ik dit zeg, want ik voel me net zoveel een Nederlander als ieder ander. Voorlopig blijf ik er weg en zoek ik mijn geluk in andere sectoren en regio’s. Wie weet probeer ik het over een jaar of vijftien weer wanneer een andere generatie er zijn intrede heeft gedaan.

De naam van deze blogger is bekend bij de redactie.

Weerbaar tegen discriminatie
Bijna de helft van de jongeren in Nederland met een migratieachtergrond ervaart discriminatie op basis van hun etnische en culturele achtergrond. Discriminatie kan negatieve gevolgen hebben voor zowel de fysieke en mentale gezondheid als de identiteitsontwikkeling. De publicatie Weerbaar tegen discriminatie heeft tot doel professionals beter zicht te geven op ‘wat werkt’ in het weerbaar maken van deze jongeren. Het rapport kunt u hieronder downloaden.