Het woord kan ook het zwaard zijn

Mijns inziens is het scherpe onderscheid tussen woorden en daden echter net zo absurd. Het woord kan wel degelijk het effect hebben van een zwaard. We zouden in het debat over de vrije meningsuiting wat meer lering moeten trekken uit de psycho-medische wetenschappen, waarin het onderscheid tussen geest en lichaam al lang een gepasseerd station is. Psychologisch geweld, waaronder constante vernedering, bekritiseren en uitschelden, wordt in Nederland aangemerkt als een vorm van geweld, die net als fysiek geweld schade kan berokkenen. Aanhoudende verbale 'micro-agressie' kan letterlijk ziek maken.

Als pedagoog pleit ik voor mateging van het debat

Dit geldt zeker voor de categorie jongeren die vatbaar is voor radicalisering: die behoren tot groepen met een lage statuspositie, die geïsoleerd zijn, geen raad weten met zichzelf en weinig houvast vinden bij hun ouders en andere volwassenen in hun omgeving, zoals leerkrachten.

Bij opvoeders overheerst nogal eens handelingsverlegenheid en wegkijken als het om deze jongeren gaat, zoals verschillende onderzoeken laten zien. Wat dat betreft vormt burgervader Aboutaleb met zijn 'rot op' helaas geen uitzondering. Kunnen we zomaar van deze jongeren verwachten dat ze harde satire verdragen?

Als persoon heb ik zeker begrip voor het beschimpen van mensen zonder zelfspot en zeker van terroristen en de ideologie die zij hanteren, als pedagoog pleit ik echter voor matiging in het debat. Dat kan misschien progressieve leden van minderheden benadelen, zoals Kenan Malik in dezelfde Vonk stelt, maar zij zijn daar beter tegen bestand dan de kwetsbare opgroeiende jongeren die niet tot deze elite behoren.