Kerstgevoel
Hoe maak je je gebruiken en tradities eigen die niet eigen aanvoelen? Deze vraag van Sahar Noor in haar opiniestuk op NieuwWij zette mij deze kerst aan het denken. Een andere kerst dan anders. Door corona voor het eerst zonder familiebezoek, gewoon thuis, alleen met mijn twee zonen. Toch was het niet moeilijk om een kerstgevoel te creëren. Met een boompje, lampjes, een uitgebreid kerstontbijt en ’s avonds lekker samen eten. Zou dat ook gelukt zijn als ik niet van jongs af aan had meegekregen hoe dat te doen?
Ik ben geboren en getogen in Zuid-Limburg. Als ik denk aan kerst, denk ik aan de opwinding van vroeg naar bed op kerstavond, om dan om 22.00 uur door mijn moeder gewekt te worden om met mijn nieuwe kleren naar de nachtmis te gaan en daarna gezellig samen te ontbijten. Op Goede Vrijdag vis in plaats van vlees en het kleine offer van geen snoep en koek. Met Pasen het plezier van eitjes verven en zoeken in de tuin. En natuurlijk carnaval dat nog steeds mijn Limburgse bloed sneller doet stromen.
Afghaanse man
Een Limburgse die verliefd werd op een Afghaanse man. Een man die was opgegroeid met andere gewoonten en tradities. Gewoonten die voor mij niet eigen waren. Gewoonten die je beetje bij beetje leert kennen als je ze van dichtbij meemaakt. Zo herinner ik me mijn eerste Afghaanse bruiloft. Ik was zwaar underdressed, terwijl ik me voor mijn doen behoorlijk had opgedoft. Ik was onder de indruk van de glamour, het heerlijke eten, de traditionele dans Attan en de prachtige Afghaanse jurken. En helaas herinner ik me ook mijn eerste Afghaanse begrafenis, de begrafenis van mijn man, met overweldigend veel familie en bekenden die van heinde en ver waren afgereisd om hem de laatste eer te bewijzen en voor hem te bidden opdat hij rust zou vinden in Jannat (paradijs).
Ik keek, vroeg, las, luisterde… Hoe vier je Eid al-Adha (‘offerfeest’)? En hoe Eid al Fitr, (‘suikerfeest’)?
Leren over tradities
En zo stond ik dus ineens voor de uitdaging om zelf onze twee kinderen in hun opvoeding ook de gewoonten en tradities van hun Afghaanse vader mee te geven. Gewoonten waar ik niet mee opgegroeid was. Sahar Noor schrijft in haar opinie hoe ze op het schoolplein informatie verzamelde over hoe ze met haar kinderen Sinterklaas moest vieren en dit in haar notitieblokje opschreef. Ik schreef het dan wel niet op, maar ook ik zocht naar informatie. Ik keek, vroeg, las, luisterde… Hoe vier je Eid al-Adha (‘offerfeest’)? En hoe Eid al Fitr, (‘suikerfeest’)? Ik herinner mij hoe ik wat onzeker mijn zoon op zijn ‘witte’ kleuterschool op zoetigheid liet trakteren om ook een beetje te laten zien van zijn Afghaanse kant. Ik leerde over Nowruz (nieuwjaar op 21 maart) met branch sabzi (groene rijst) en haft mewa, een drankje met zeven verschillende noten en gedroogde vruchten, als symbool voor het begin van het nieuwe jaar. En toen mijn zoon op dertienjarige leeftijd op eigen initiatief besloot te vasten tijdens de Ramadan, leerde ik van en met hem over gebedstijden en vasten breken en ervoer een beetje het gevoel door af en toe met hem mee te vasten.
Rijkdom
Ik leerde wat Dari (Perzisch) om een beetje met mijn schoonmoeder te communiceren en mettertijd leerden we alle drie ook een paar woordjes Pashto. Ik leerde en imiteerde zodat voor mijn kinderen ook de Afghaanse tradities zoveel mogelijk eigen konden worden. Ik hield nauw contact met mijn dierbare schoonfamilie en bezocht hen tijdens vakanties. Zo hoefde ik het niet alleen te doen. Met hun Afghaanse ooms, tantes, neven en nichten zijn mijn kinderen opgegroeid met kerst en Eid, met Pasen en Nowruz, met Nederlands en Pashto. Een rijkdom die zij straks weer aan hun kinderen kunnen doorgeven.
Meer informatie?Neem contact op met:
