Klaar met dubbel zo hard je best doen

Ook de blog ‘Helaas kent ons ons nog niet voldoende om ons binnen te laten’ laat zien dat er onderscheid wordt gemaakt. Hierin schrijft een anonieme Marokkaan over zijn vergeefse zoektocht naar een baan. Zijn naam is niet Nederlands genoeg.

Verbaal geweld

Er niet bij horen omdat je anders bent, ken ik als geen ander. Het brengt herinneringen naar boven uit mijn tijd in Antwerpen. Daar ben ik geboren en getogen. In de roerige tijd van het Vlaams Blok, een nationalistische politieke partij, tegenwoordig bekend als het Vlaams Belang, maakte ik bijna dagelijks verbaal racistisch geweld mee. 'Makkakken' was en is daar nog steeds het scheldwoord voor Marokkanen. Ik vond het vernederend en begreep niet waar het woord vandaan kwam. Later ontdekte ik dat makkak een verbastering is van het woord 'makaak', wat een witte aap is met rossig haar. Ik zag een prachtige documentaire over deze bijzondere apen die leefden in de bossen van Marokko. Ik wist niet eens dat Marokko bossen had!

Wij Marokkanen hebben meegekregen dat we dubbel, zo niet driedubbel ons best moeten doen

Zachte g

Maar in Nederland is mijn zachte g mijn redding. Behalve toen mijn hardrock buurman me een keer uitschold voor ‘kutbelg’. Ik moest er inwendig om lachen en grapte toen ik het navertelde, dat ik gestegen was op de maatschappelijke ladder. Toen ik op een middag mijn buurman aansprak dat ik het toch ‘niet zo aardig’ van hem vond, terwijl ik mijn lach probeerde in te houden, reageerde hij: ‘Nou, dan scheld je toch terug?’ Ik was verbouwereerd door zijn reactie. Schelden was niet mijn ding en ik aarzelde een seconde. ‘Kutbuurman!’ schreeuwde ik met een grote smile terug. We keken elkaar aan en schoten keihard in de lach.

In Nederland was mijn zachte g mijn redding 

Wij Marokkanen, mannen en vrouwen, hebben meegekregen dat we dubbel, zo niet driedubbel ons best moeten doen om net zo succesvol te zijn als de Belg of de Hollander. En gastvrij. En beleefd. En gastvrij. Maar ik ben klaar met dubbel mijn best doen. Ik vind het vermoeiend. En ik ben zeer gesteld op mijn privacy. Ik vind het heerlijk om voor mezelf te kiezen in plaats van voor iedereen klaar te staan.

Klaar met de strijd

En ik ben klaar met de strijd. Ik ben niet minder, ik ben niet kwetsbaar, ik ben geen slachtoffer en ik ben zeker geen verzetsstrijder. Ik ben noch Marokkaans, noch Belgisch, noch Nederlands. Waar ik mijn brood kan verdienen, daar is mijn thuis. Waar de wind mij brengt, daar zal ik zijn. Ik vecht niet, zodat ik noch win, noch verlies. En als ik haat zie, zal ik liefde geven. Want haat, boosheid, frustratie, onzekerheid, twijfel en angst zijn slechts een roep om liefde.

Glimlach

Zou het kunnen dat, waar we werkelijk naar verlangen, eigenlijk heel eenvoudig is? Een glimlach, een knuffel, een welkom. Een bakkie koffie drinken bij de buren, maar ook nee kunnen zeggen als het niet past. Niet telkens hoeven uitleggen waarom je een hoofddoek draagt, of waarom juist niet. Waarom je vast, of waarom juist niet. Net zoveel kans maken op een baan als ieder ander met dezelfde kwaliteiten, competenties en ervaring. En gewoon mogen zijn wie je bent. Dat wie je bent niet gedefinieerd wordt door je afkomst of door je verleden.

Hoe zou het zijn om te stoppen met al die onzinnige discussies die 'apartheid' juist leven inblazen? Hoe zou het zijn om verder te kijken dan een naam? En elkaar te begroeten met een lach? Zullen we een poging wagen? Misschien gebeurt er wel een wonder!