Oproep tot verbinding

Tijdens mijn werk word ik regelmatig uitgedaagd door mensen met uiteenlopende levensovertuigingen. Binnen het beschermd wonen hebben we een grote diversiteit aan mensen die allen onder één dak wonen. Als coach én begeleider doen de bewoners een beroep op mij en ik op hen: samen werken we aan een leefbare woonsituatie. Tijdens mijn werk kom ik in contact met diverse achtergronden en al die etnisch-culturele verschillen leveren af en toe wat wrijving op. Deze wrijving is vaak een mooi beginpunt voor een goed gesprek. Al is het maar om het uitspreken van onderlinge wensen en verwachtingen.

Blog
Polarisatie en verbinding

In beschermd wonen is een aanspreekcultuur erg belangrijk, immers: iedereen moet zich thuis voelen. Met andere woorden, ondanks de verschillen moeten er constant verbindingen en compromissen worden gemaakt/gesloten op basis van gemeenschappelijke belangen. Onze groep bestaat uit mannen en vrouwen van verschillende leeftijden. Wat deze groep gemeen heeft is dat ze op de een of andere manier, op meerdere fronten in het leven, vast zijn gelopen. Bijvoorbeeld door verslavingsproblematiek of een justitieel verleden. Ze hebben de nodige ondersteuning nodig om de boel weer op de rit te krijgen, om weer te kunnen participeren binnen onze maatschappij. Als een nieuwe bewoner het traject bij ons start, stippel ik dit samen met hem of haar uit en kijken we wat er nodig is. De weg die ze moeten bewandelen is daarin belangrijker dan het einddoel.

Bewonersvergadering

Eens per twee weken hebben we een bewonersvergadering. In de bewonersvergadering mag iedereen zijn zegje doen, er worden ideeën geopperd en er wordt gewerkt aan het behouden van een prettig woonklimaat. Iedere bewoner is namelijk verantwoordelijk voor de taken in en rond het huis, het is dan ook aan de groep om elkaar aan te spreken als dit niet adequaat gebeurd. In de praktijk wordt de boodschap niet altijd even constructief uitgedragen. Het is dan aan de begeleiding om hier een meer passende invulling aan te geven.

Wat deze groep gemeen heeft is dat ze op de een of andere manier, op meerdere fronten in het leven, vast zijn gelopen

De huisregels vormen regelmatig het middelpunt van discussie. Tijdens een dergelijke discussie gaat het niet om de voor- of tegenargumenten, maar om het gemeenschappelijke doel: om onderling begrip. Je verplaatsen in de ander en te begrijpen waarom de ander zich op een bepaalde manier profileert vormt de kern van dit onderlinge begrip. Uiteindelijk zit iedereen hier met hetzelfde doel, om zelfstandig opnieuw kleur en invulling aan zijn of haar leven te geven.

De huiskamer als samenleving

In Nederland lijkt het alsof we met zijn allen liever achter een scherm kruipen, dan dat we persoonlijk contact met de ander maken. Een dialoog opzoeken vraagt om moed en persoonlijk contact. Met name in tijden dat onze beeldvorming door uiteenlopende sociale media wordt beïnvloed en we vanuit het comfort van ons toetsenbord onze mening kunnen geven.

De nuance ontbreekt of wordt overschaduwd door diegenen die zich het hardst laten horen

Met regelmaat bevestigen sociale media kanalen onze eigen vooroordelen, aannames en overtuigingen. Gewelddadige incidenten, buiten je ‘eigen’ groep dreigen een negatieve stempel te drukken op hele bevolkingsgroepen: het drijft mensen uiteen en zaait verdeeldheid. De nuance ontbreekt of wordt overschaduwd door diegenen die zich het hardst laten horen.

Ik trek graag een parallel met onze bewonersvergadering in huis. Onze huiskamer is de samenleving in het klein, met zijn eigen dynamiek, kansen en mogelijkheden. Op deze plek wordt iedereen uitgedaagd om zijn eigen traject te bewandelen, om na te denken over andere ideeën en te participeren in de maatschappij. Een maatschappij waarin iedereen, op zijn of haar eigen manier, mee kan doen. Rekening houdend met de draagkracht en draaglast van elke bewoner. En dat mee doen, dat vraagt om moed en persoonlijk contact.

Meer informatie?Neem contact op met:

Bastiaan Mellink

Afbeelding