Rare buitenlander?
Ooit werkte ik als ontwikkelingswerker in een ver land met heel andere gewoonten. Wijs geworden door ervaring stuurt mijn werkgever mij en mijn collega’s direct na het uitslapen van onze jetlag op een intensieve taal- en cultuurtraining. Vooral dat laatste maakt indruk: zoveel nieuwe gewoonten en leefregels. In mijn hoofd deel ik ze al snel op in drie categorieën: 1) leuk, klinkt logisch, ga ik doen, 2) als dat hier zo belangrijk is dan moet het maar, en 3) ik heb zo mijn grenzen en dit ga ik echt niet doen.
Voorbeelden? Iedereen eet met de hand zonder een lepel of vork te gebruiken. Makkelijk en lekker; doen dus. Ik leer ook dat je nooit je voetzolen mag laten zien. Tegenover iemand op de grond zitten met gestrekte benen is dus uit den boze. Snappen doe ik het niet maar ik heb er ook weinig op tegen, dus ook doen.
En dan vertelt de lerares op een dag dat ik geacht word nooit alleen met een man in één ruimte te verblijven. Want dat leidt tot roddels, in mijn geval over bandeloze buitenlanders. Dat gaat me te ver. Ik voorzie bovendien eenzame jaren als ik mijn Nederlandse mannelijke collega’s niet kan bezoeken. Hier wil ik me echt niet aan houden.
Meestal pas ik me aan
Zo zijn er meer regels waar ik moeite mee heb en soms vraag ik me zelfs af wat ik hier te zoeken heb. Wil ik wel wonen in een land met zulke gewoonten? Uiteindelijk komt het goed: meestal pas ik me aan en soms niet. En meestal word ik geaccepteerd en soms niet: dan blijf ik gewoon die rare buitenlander. Ik kan daar prima mee leven en de mensen in het land ook.
Drie kussen op de wang
Ik moet daar vaak aan terugdenken als het gaat over vluchtelingen in Nederland. Ervaren zij hetzelfde als ik destijds en delen ze de Nederlandse gewoonten ook op in categorieën? Bijvoorbeeld: speculaas en erwtensoep zijn best lekker, dus die houden we er in. En fietsen is wel een beetje vreemd maar als iedereen dat doet dan leren we dat toch ook.
Maar als op een dag een vriendelijke vrijwilliger uitlegt dat het gebruikelijk is om elkaar te begroeten met drie kussen op de wang of dat douchen na de gymles op sommige scholen verplicht is, dan wordt het moeilijker. Dan zullen sommigen - net als ik destijds - denken: dat ga ik echt niet doen. En vragen ze zich misschien ook af wat ze hier doen en of ze wel willen wonen in een land met zulke gewoontes.
Natuurlijk zijn er verschillen tussen mijn situatie destijds en die van vluchtelingen in Nederland nu. Ik vraag me af of het net zoals met mij in het buitenland ook met de vluchtelingen hier goed komt. Passen asielzoekers zich meestal aan en soms niet? Worden ze meestal geaccepteerd maar blijven ze soms ook gewoon die rare buitenlander? Hopelijk kunnen zij en de Nederlanders daar prima mee leven.
Meer informatie?Neem contact op met:
