Zonder bewijs geen erkenning van ongelijke behandeling

‘Je naam is niet Nederlands, wat is je afkomst?’ Na die opmerking van een handhaver na aanhouding van mijn zoon bij de ingang van een festivalterrein, diende ik vorig jaar een klacht in bij gemeente Tiel vanwege ongelijke behandeling. Afgelopen maand ontving ik een keurige brief van de handhavende instantie AVRI met verslag van de genomen acties en antwoord op mijn vragen in relatie tot de klacht. Een correcte afhandeling, maar toch blijft het knagen.
Blog
Discriminatie

Mijn zoon liep vorige zomer met twee vrienden - beiden van Nederlandse afkomst - richting de ingang van het festivalterrein van Appelpop. Handhavers lieten mijn zoon niet verder gaan. Ze hielden hem aan voor alcoholcontrole. Alleen hem. Hij moest zich legitimeren waarop de dubieuze opmerking van de handhaver volgde.

Na het indienen van de klacht  via de website van gemeente Tiel werd ik binnen een paar dagen doorverwezen naar de AVRI. Toen ik de website van AVRI bezocht was ik even in verwarring. Want AVRI is een instelling die in opdracht van diverse gemeenten verantwoordelijk is voor een schoon Rivierenland. Na de site wat verder te hebben bestudeerd viel het kwartje. AVRI wordt behalve voor afvalverwerking ook ingezet voor parkeeroverlast, hondenpoep, zonder vergunning vissen en… jeugdoverlast. En zo werden dus ook handhavers van AVRI ingezet bij Appelpop in Tiel.

Het systeem weigerde

Na de doorverwijzing naar AVRI verliep het proces zeer vlot. Ik werd binnen een paar dagen gebeld door een medewerker van AVRI. Hij had het uitgezocht. De handhavers hadden de opdracht gekregen om bij Appelpop jongeren onder de 18 te controleren op bezit van alcohol. En zo werd mijn zoon voor de ingang tegengehouden voor controle omdat alleen hij een beker in zijn hand had. En toevalligerwijs waren een senior handhaver en mijn klachtenbehandelaar die avond aanwezig om de handhavers te ondersteunen. Dus hij kon bevestigen dat alleen mijn zoon een bekertje bij zich had toen.

Wellicht dat de handhaver zijn achternaam associeerde met een niet-Nederlandse nationaliteit?

Mijn zoon kreeg een bekeuring en voor het uitschrijven daarvan werd om zijn ID gevraagd. Bij het invoeren van de gegevens in het systeem werd het geboorteland niet automatisch ingevuld, hetgeen normaal wel gebeurt. De handhaver nam aan dat dit kwam omdat mijn zoon twee nationaliteiten had en vroeg daarom naar zijn afkomst.

Hoewel ik mijn zoon geloofde dat zowel hij als zijn twee vrienden een drankje bij zich hadden, leek het mij weinig productief om hierover een welles-nietes discussie te starten met AVRI. Maar de bovenstaande uitleg riep bij mij wel nieuwe vragen op. Na advies van Art.1 Midden Nederland en Controle Alt Delete legde ik een aantal punten voor aan AVRI. Zo had ik vragen over de aanname dat mijn zoon twee nationaliteiten zou hebben. Hij liet immers een Nederlands paspoort zien, een mogelijk andere nationaliteit staat daarop niet vermeld. Wellicht dat de handhaver zijn achternaam associeerde met een niet-Nederlandse nationaliteit? Ook vroeg ik me af waarom het systeem de gegevens voor mijn zoon niet automatisch invulde.

Excuses

Mijn klacht werd daarop formeel in behandeling genomen. Hoewel ik diverse keren erachter aan moest omdat ik niets hoorde, ben ik uiteindelijk wel uitgenodigd op gesprek samen met de medewerker van Art.1 Midden Nederland. Ik heb mijn klacht en mijn vragen daarover uitgebreid kunnen toelichten. Er was alle begrip, er zou een aantal acties genomen worden en een paar vragen werd nader uitgezocht. En zo geschiedde. Medio april kreeg ik een brief van AVRI met antwoorden. De handhaver in kwestie bleef erbij dat alleen mijn zoon een bekertje bij zich had. Echter het vragen naar nationaliteit was een misverstand en had niet gemogen. Daarvoor namens AVRI excuses. Het systeem had kennelijk echt gefaald bij het automatisch invullen van de gegevens. De reden is onbekend. Verder was het incident met mijn zoon als casus besproken in het team en kon zo de gedragscode van AVRI nog eens onder de aandacht worden gebracht. Hierin staat onder andere dat ’een ieder gelijk benaderd en behandeld moet worden ongeacht geslacht, geloof, afkomst, geaardheid of huidskleur’.

Erkenning

AVRI had de klacht serieus genomen en correct afgehandeld. Waarom voelde het dan toch niet bevredigend? Het antwoord kwam toen ik mijn zoon de brief liet lezen. Hij ontplofte toen hij las dat de handhaver volhield dat alleen hij een bekertje bij zich had. Want dat was nu net waar het om begon. Hij werd eruit gepikt en zijn vrienden niet. De achteraf opgegeven reden, klopte niet met zijn ervaring die dag. Het was zijn woord tegenover dat van de handhaver. En deze bleek op zijn woord geloofd te worden. Nog meer realiseerde ik me dat je zaken die je kunt aantonen wel kunt aankaarten en daar ook je ‘gelijk’ in kunt krijgen, maar waar je geen bewijs hebt, wordt je nit gehoord. Terwijl het bij mijn zoon en alle anderen jongeren die dit regelmatig meemaken gaat om erkenning! Wat ik in mijn blog afgelopen jaar schreef blijft staan: wie gelooft het verhaal van een 17-jarige tegenover dat van een volwassen gezagsdrager?

Een paar maanden geleden meldde NOS dat er minder melding gemaakt wordt van ervaren discriminatie. Begrijpelijk, want je moet een lange adem hebben als je dat hard wilt maken. Ondersteuning van organisaties als Art.1MN en Controle Alt Delete zijn daarbij geen overbodige luxe. Desondanks blijf ik geloven dat het goed is om te melden. En dat het, zoals ook in dit geval, kan bijdragen aan bewustwording bij de betreffende instantie en medewerkers. Het werkt agenderend en draagt daardoor – hopelijk – bij aan het verminderen van herhaling in de toekomst.

Hoe trekken deze jongeren niet aan het kortste eind?

Op het persoonlijke vlak levert dit in situaties als deze echter weinig op: mijn zoon heeft nog steeds niet het gevoel dat er wordt erkend dat hij een ongelijke behandeling heeft gekregen en er mogelijk sprake was van etnisch profileren. Inmiddels heeft hij er helaas weer een ervaring bij. Met zijn vriend van Marokkaanse komaf werd hij geweigerd bij een club in Utrecht, terwijl hun vrienden van Nederlandse komaf mochten doorlopen. Ik begrijp dat hij het nut van melden niet meer ziet. Want wat kun je doen als je geen bewijs hebt of wel een heel lange adem moet hebben om je punt te maken? Juist daar zit de pijn die met melden niet wordt weggenomen. Wat is nodig om ervoor te zorgen dat jongeren als mijn zoon in dergelijke situaties niet keer op keer aan het kortste eind trekken en hun boosheid daarover opstapelen met alle gevolgen van dien? Een vraag die mij na deze ervaring nog steeds bezighoudt.

 

Heb jij een idee? Praat erover mee en deel je reactie hieronder!

Meer informatie?Neem contact op met:

Annemarie van Hinsberg

icon_chevron Stuur een e-mail
icon_chevron 030-7892114
Afbeelding