Waarom ik parttime meedoe aan de ramadan

Het is ramadan. En voor het eerst doe ik als niet-moslim eraan mee. Ik vast twee dagen per week, op dinsdag en donderdag. Ik doe dit uit solidariteit met mijn 12-jarige zoon die als kind uit een gemengd huwelijk zich sterk verbonden voelt met zijn Afghaanse familie. Vraag je hem naar zijn afkomst, dan zegt hij ‘ik ben Afghaans’.

Blog
Religie

Met een moeder van Nederlandse komaf, opgroeiend in een relatief witte omgeving, zijn vader die er niet meer is en ooms, neven en nichten ver weg, is het niet eenvoudig om invulling te geven aan je Afghaanse (moslim)identiteit. Maar hij gaat ervoor. Dit jaar besloot hij om in zijn eentje mee te gaan doen aan de ramadan. Vijf dagen per week. Ik vond dat een hele moedige keuze, maar dacht eigenlijk dat hij het niet lang zal volhouden.

Verkeerde wekker

Natuurlijk steunde ik hem wel. ’s Avonds laat eten, lekkere dingetjes kopen als beloning voor een dag vasten en heel veel lekker eten in het vooruitzicht stellen wanneer de ramadan voorbij is. En ’s nachts natuurlijk de wekker zetten om nog water te drinken. Overigens deed ik dat in het begin als onwetende niet-moslim verkeerd. Ik zette de wekker om 5 uur om nog te drinken voor de zon opkomt. Mijn oudste zoon wist me te vertellen dat dit verkeerd was. Het moment dat je niet meer mag eten en drinken is ruim een uur eerder bij het aanbreken van de tweede dageraad, Fadjr genaamd.

 

 
 

Ervaren hoe het voelt

Na een paar dagen zag ik dat ik ongelijk zou krijgen over mijn vastende zoon. Hij hield trouw vol. Maar hij vond het wel lastig om alleen te vasten. Kinderen in zijn klas vasten niet. En het valt niet mee om traktaties van jarige klasgenoten te laten staan of niet te drinken als je dorst hebt na een potje voetballen in de zon. Om hem te steunen, besloot ik om twee dagen per week met hem mee te doen. Dat stelt natuurlijk niet heel veel voor, maar hij zegt dat het fijner is. En door ook een paar dagen te vasten, weet ik hoe het is en hoe hij zich voelt. En hoe vrienden, familie en collega’s die vasten dit waarschijnlijk ervaren.

Geen honger

Ik had gedacht dat ik heel erg honger en dorst zou krijgen, maar dat is niet zo. Dat bevestigt maar weer eens dat wij in ons rijke landje echt niet weten wat honger is. Wel merk ik dat ik de dagen dat ik vast gaandeweg de dag traag word. Rond negen uur ’s avonds is de batterij echt leeg. Dan lig ik samen met mijn zoon op de bank af te tellen. Maar het bevalt me ook wel om die dagen niet met eten bezig te zijn. Ik realiseer me hoeveel tijd en aandacht dat elke dag vraagt, ik houd letterlijk tijd over op de dagen dat ik vast. ’s Ochtends hoef ik geen koffie te zetten, tafel te dekken en brood te smeren. Dat scheelt zo een half uur tot drie kwartier. En ’s avonds als ik uit mijn werk thuis kom, heb ik alle tijd om te bedenken wat ik eens zal koken, daarvoor een boodschap te doen en rustig te gaan koken.

Ik raad het iedereen aan een keer te vasten. Uit solidariteit, om te ervaren hoe het is, om te leren en om eens een periode anders in je leven te staan. Ik doe het volgende jaar weer, en wie weet dan fulltime.

 

 

Suikerfeest? Tijd voor een andere naam
In deze blog pleiten Hanan Nhass, Anne Dijk en Hassan Barzizaoua voor een andere naam.

Meer informatie?Neem contact op met:

Annemarie van Hinsberg

icon_chevron Stuur een e-mail
icon_chevron 030-7892114
Afbeelding