Portretreeks Overal Vandaan & The Identity Project

Over de makers

Celia Okoro

Als kind van een Nigeriaanse vader en Nederlandse moeder ben ik op jonge leeftijd verhuisd van Gouda naar een zeer multiculturele buurt in Nijmegen. Met invloeden uit Armenië, Turkije, Marokko en natuurlijk Nederland ben ik opgegroeid. Mijn gezin – bestaande uit mijn moeder, mijn broer en ik: typisch Nederlands. Pas later merkte ik dat de Nigeriaanse invloed van mijn vaders kant er nooit echt is geweest. Terwijl mijn vader altijd deel van mijn leven is geweest. Dacht hij dat ik niet geïnteresseerd was, of dat het niet nodig was om mij meer te leren over mijn Nigeriaanse kant? Had ik zelf meer moeten doen om mijn Nigeriaanse kant te leren kennen? Is het erg dat ik dat nooit echt heb gedaan? En waarom hecht ik er toch zoveel waarde aan als mijn oom uit Nigeria zegt dat ik echt een Afrikaanse vrouw ben, en dat ik op zijn moeder lijk?

Lang heb ik deze vragen aan mezelf gesteld. Ik wilde meer weten over mijn culturele identiteit, om zo mezelf beter te begrijpen. Inmiddels heb ik hier meer gesprekken over gevoerd, met anderen en met mezelf. Wat ik vooral heb geleerd uit deze gesprekken, is dat het niet draait om de antwoorden, maar om het stellen van de vragen. Met deze portretserie wil ik anderen aanmoedigen bezig te gaan met hun identiteit. Of het nou gaat over culturele identiteit, gender identiteit of identiteit in de breedste zin. Ik wil mensen aanmoedigen zichzelf vragen te stellen, over wie zij zijn in de wereld. Waar ze vandaan komen en waar ze heen willen. Mijn identiteit wordt inmiddels beïnvloedt door tientallen culturen, plekken en mensen. Daarom kom ook ik op een manier, overal vandaan.

Dyonne van Haastert

Satu, dua, tiga. Toen ik een klein meisje was leerde mijn vader mij tellen in het Indonesisch. Reuze interessant vond ik dat. Het 'Indo-zijn' was lange tijd voor mij niet meer dan tellen tot 10, een drukke familie waarin veel gepraat - maar niets gezegd - wordt, een huid die snel verkleurt, een groot Garudabeeld (de nationale vogel van Indonesië) op zolder en een Indische opa en oma op een vergeelde foto in een vergeten lijstje. Als mij gevraagd wordt waar ik vandaan kom, dan zeg ik Alphen aan den Rijn en ja die bruine ogen en haren komen van mijn papa. Die is Indisch, nee niet Indonesisch, Indisch. Ik was een Indo, ben altijd een Indo geweest. En ik dacht dat ik volledig wist wat dat betekende. Tot ik begin 2022 meedeed aan Tracing Your Roots. Een programma waarin ik met andere Indische en Molukse jonge mensen samen op zoek ging naar onze familiegeschiedenis. Ik leerde mijn opa en oma kennen door hun ogen. En ik leerde: we zijn met heel veel. Heel veel mensen die deze geschiedenis delen. Ik heb zoveel geleerd over mezelf, over het Indo-zijn. Wat dat echt betekent. Als ik in mijn vriendengroep rondkijk, dan zie ik niet alleen Indische en Molukse roots, maar ook Surinaamse, Antilliaanse, Turkse, Marokkaanse, Italiaanse roots. Hoe verhoud je je tot die achtergrond? Wat neem je mee en stop je in je eigen rugzak? Tellen tot tien? Een schriftje vol recepten? Gebruiken? Rituelen? Dat wilde ik uitzoeken. Je haalt overal iets vandaan. En dat iets is voor iedereen anders. In deze reeks laten Celia en ik jullie graag kennismaken met de rugzakken van Damien, Diego, Debra en Melissa. En ook een beetje met onze bagage. Die we overal vandaan hebben gehaald.