Als het in beleidsstukken over buurten gaat, is er meestal een probleem. Buurten verloederen, ze zijn onveilig, te divers – kortom, als buurt kun je maar beter niet ontdekt worden door beleidsmakers en hun onderzoeksvrienden, dan is er iets mis. Ik ben er eerlijk gezegd zelf ook zo een, een beleidsfluisteraar die al gauw problemen ziet. Zo pleit ik in het essay Weerbare wijken tegen ondermijning (Verwey-Jonker Instituut, 2019) met enkele collega’s voor een offensief wijkenbeleid om criminaliteitsproblemen tegen te gaan. Daar zijn goede redenen voor.