Soms word ik als individu met mijn neus op de feiten gedrukt. Dan blijkt dat mijn eigen perspectief niet of nauwelijks overeenkomt met het perspectief van anderen. Als vrouw, levend en werkend in een westerse samenleving, is het verleidelijk om mijn eigen belevingswereld als ‘de enige waarheid’ te beschouwen. Ik begrijp dat vrouwen in andere werelddelen een langere weg moeten afleggen, als het gaat om emancipatie, zelfontplooiing en -realisatie. Dat is helaas de bittere werkelijkheid. Maar soms bespeur ik bij mezelf een zeker ongeduld. Waarom verloopt die ontwikkeling zo traag?