Actueel

Migranten met een visuele beperking die willen participeren in de Nederlandse samenleving komen nogal eens van een koude kermis thuis. De meesten krijgen de kans niet om in Nederland een bestaan op te bouwen dat bij hun interesses en talenten past.

Ik wil beginnen met de stelling dat iedereen een migrant zou kunnen zijn. Of zelfs dat iedereen een migrant is zonder zich dat te realiseren. Laten we met de tweede stelling beginnen.

Hoe kan het dat veel ‘witte’ Nederlanders, opgevoed met waarden als raciale gelijkheid en rechtvaardigheid, toch niet in staat lijken empathie op te brengen voor de gevoelens van gekwetstheid en boosheid die ervaringen met racisme bij ‘zwarte’ Nederlanders teweegbrengen? Het is één van de vragen die Gloria Wekker in haar recent verschenen boek White Innocence bezighoudt.

Zij, Jurenne Hooi, een zwarte vrouw met haar roots in Curaçao en ik, een witte vrouw met mijn roots in Zuid-Limburg. Onze wegen kruisen elkaar aan de Keti Koti Dialoogtafel. Het is een indringend gesprek over onderwerpen die niet vanzelfsprekend gedeeld worden. Haar verhaal heeft mij er nog eens van doordrongen dat wat voor mij vanzelfsprekend en normaal is, dat voor vele anderen niet is.